Ξυπνάει στις 7 το πρωί.
“Το μωρό αρχίζει να κλαίει, τα πόδια μου κρυώνουν και οι πρώτες μου σκέψεις είναι ποιος θα πάει να ταΐσει τον μικρό, γιατί ο άνδρας μου δουλεύει τόσο νωρίς και δεν είναι εδώ να με βοηθήσει;
Τρίβω τα μάτια μου κοιτά το ρολόι, έκλεισα μόλις 5 ώρες ύπνου πάλι. Αυτό είναι χάλια, αλλά δεν μπορώ να παραπονεθώ.
Αμέσως μετά αρχίζουν οι δυσκολίες του σπιτιού. Τα παιδιά μου είναι σε κατάσταση: να μου τραβάνε τα ρούχα να ρίχνουν το φαγητό τους κάτω, να μην μπορώ να μαγειρέψω. Θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου δεν αντέχω άλλο, αλλά αντιθέτως τους χαμογελάω και παίζω μαζί τους. Δεν είναι δικό τους λάθος, έτσι είναι η παιδική ηλικία. Σε αυτή τη στιγμή, ορκίζομαι στον εαυτό μου (και πάλι) ότι αυτή είναι η νύχτα που θα πάω νωρίς στο κρεβάτι.
Το μεσημέρι έρχεται ο άντρας μου τρώμε μαζί και προσπαθούμε να κοιμηθούμε και ξαφνικά ακούμε πάλι φωνές στο σπίτι, την ώρα που νομίζεις ότι μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου για 1-2 ώρες αρχίζουν τα μικρά να κλαίνε και να φωνάζουν δεν τους αρέσει η ξεκούραση του μεσημεριού, θα την εκτιμήσουν όταν μεγαλώσουν.
Περνάει και το απόγευμα με παιχνίδια, βόλτες στο σπίτι μέχρι που έρχεται η ώρα του βραδινού, μαγειρεύεις τελειώνεις με τις υποχρεώσεις σου και σκέφτεσαι, άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της.
Το σπίτι είναι ήσυχο τα φώτα κλείνουν και οι μικροί ξεκουράζονται. Εκεί σκέφτομαι κάτσε να αφιερώσω και λίγο χρόνο σε εμένα, ανοίγω τον υπολογιστή και χαζεύω στο Facebook και παρακολουθώ και λίγο την αγαπημένο μου σειρά και η ώρα έχει πάει 2 χωρίς να το καταλάβω.
Είμαστε όλοι εξαντλημένοι. Αλλά αυτή η εξάντληση είναι σωματική, ψυχική και συναισθηματική. Και ο ύπνος λύει μόνο ένα από αυτά τα προβλήματα, έτσι δεν είναι; Οι γονείς πρέπει να επαναφορτιστούν συναισθηματικά, έτσι μένουμε αργά και κάνουμε μια ήσυχη στιγμή συνειδητότητας για τους εαυτούς μας. Πρέπει να χαλαρώσουμε ψυχικά. Χρειαζόμαστε ψυχική ηρεμία και λίγο χρόνο με τον εαυτό μας.
Ίσως σας ενδιαφέρουν: