Το παιδικό μου όνειρο ήταν πάντα να γίνω μητέρα. Τα είχα όλα προγραμματισμένα.
Είχα ονόματα, θέματα παιδικής μέριμνας και ακόμη και το έτος που ήθελα να έχω τα παιδιά μου.
Είχα τρία παιδιά και έναν ευτυχισμένο γάμο. Το 2015 διαγνώσθηκα από μαι ασθένεια διπολική διαταραχή. Η ζωή μου έγινε χάος. Καθώς η ψυχική μου ασθένεια με ημικρανία έφτασε στην επιφάνεια, τα συμπτώματά της παράνοιας έγιναν χειρότερα, καθώς η κατάθλιψη, το άγχος, οι κρίσεις πανικού και η φοβία μου για εμετό εξήλθαν από τον έλεγχο. Εν τω μεταξύ, τα παιδιά μου στάθηκαν δίπλα.
Πήρα την απόφαση μαζί με το πρώην σύζυγο μου να φύγουν από το σπίτι και να μεγαλώσει μόνος του τις κόρες μας, μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο αλλά δεν ήθελα τα κορίτσια μου να μεγαλώσουν και να με βλέπουν να κλαίω, να κάνω ακραία πράγματα χωρίς λόγο, να αλλάζω διάθεση, να βλέπουν τις αυτοκτονικές τάσης μου. Ήξερα ότι θα τους χαλάσω την παιδική τους ηλικία αλλά ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω γι αυτές.
Έτσι μετακόμισαν με τον πατέρα τους και συμφωνήσαμε να τις βλέπω μόνο τα σαββατοκύριακα.
Καθώς μεγάλωναν τις παρακολουθούσαν και με έβλεπαν να υποφέρω και να παλεύω με τον εαυτό μου, δεν μου άρεσε, ήξερα ότι έπεφτα στο μάτια τους. Μερικές φορές κάθομαι σπίτι γιατί δεν είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου, άλλες προσπαθώ να βρίσκομαι στις δραστηριότητες των παιδιών μου χωρίς βέβαια να φοβούνται για μένα.
Δεν ξέρω αν ποτέ μπορώ να διαχειριστώ το άγχος μου και την αναταραχή μου και να ζήσω αρμονικά με τις κόρες μου. Προσεύχομαι καθημερινά να με συγχωρέσουν που μεγάλωσαν έτσι.
Ίσως σας ενδιαφέρουν: