Τη νύχτα, όταν βάζω τελικά το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, αρχίζει ο εσωτερικός μονόλογος.
Μήπως θυμήθηκα να κλειδώσω την μπροστινή πόρτα; Το μωρό βήχει πάλι. Πρέπει να το Googlarw γιατί μπορεί να έχει ή να κυκλοφορεί κάποια απειλητική ασθένεια. Νομίζω ότι ξοδεύω πάρα πολλά χρήματα για τον εαυτό μου. Πρέπει επίσης να βάλω αθόρυβο το κινητό μου γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ αλλιώς.
Δεν είμαι σίγουρος αν η κοινωνία έχει θέσει υψηλά τα πρότυπα σε μια μητέρα αλλά από ότι βλέπω εγώ σαν μητέρα πιστεύω αν μια μέρα δεν προσέξω την κάθε λεπτομέρεια και δεν τα έχω προετοιμάσει όλα θα έρθει η συντέλεια του κόσμο!
Το άγχος δεν ήταν πολύ γνώριμο για μένα. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη στιγμή που το ένιωσα. Ήταν στην γέννηση της κόρης μου, όταν βρισκόμασταν στην διαδικασία εκκένωσης του νοσοκομείου λόγω τυφώνα. Ήταν κυριολεκτικά τρομακτικό. Έπρεπε να γεννήσω και την ίδια στιγμή θέλανε να με βγάλουν έξω από το νοσοκομείο.
Καθώς οι μήνες μετά την γέννηση περνούσαν, έπαθα μερικές κρίσεις πανικού ακόμα. Φυσικά έριξα την ευθύνη στις ορμόνες μου και την εγκυμοσύνη αλλά μέσα μου ήξερα ότι ότι το άγχος μου είχε δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ. Αυτό το αίσθημα ανικανότητας, πανικού, φόβου επηρέαζε τη δουλειά μου, το ρόλο μου ως μητέρα, το γάμο μου και την ικανότητά μου να αντιμετωπίζω την καθημερινή ζωή.
Σκεφτείτε στα τρίτα γενέθλια της κόρης μου έπαθα κρίση πανικού επειδή δεν μπορούσα να αποφασίσω πια φωτογραφία θα ανεβάσω μαζί της στα social media. Πιστέψτε με ξέρω πόσο γελοίο ακούγεται αλλά πάλευα με τον εαυτό μου να βρω ποιο είναι το σωστός και πιο το λάθος πάρα πολλές φορές. Επίσης πιστεύω το πρόβλημα μου επιδεινώθηκε επειδή δεν παραδέχτηκα ποτέ σε κανέναν το πρόβλημα μου, το σκέπαζα με ένα χαμόγελο.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας, και να αφήσουμε τον εαυτό μας να είναι ευάλωτος; Είμαι τελειομανής, και δεν έχω πολύ χρόνο να παραδεχτώ τις ατέλειές μου.
Ίσως σας ενδιαφέρουν: