Η μητέρα μου πάντα ήξερε τι είχα ανάγκη. Θα της είμαι για πάντα ευγνώμον

Χθες το βράδυ βρισκόμουν σε ένα κοντινό πάρκο με τα τρία μου παιδιά.

Όταν οι γονείς μου σταμάτησαν για να περάσουν λίγο χρόνο μαζί με τα εγγόνια τους. Μόλις κοίταξαν τα παιδιά μου είπαν μεταξύ τους: “Ποιος θα το πίστευε η Μαρία να είναι μάνα προς παράδειγμα.”

Ήμουν πολύ δύσκολο παιδί. Στις αρχές της εφηβείας, η μαμά μου ήταν πάντα πολύ έξυπνη από τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου. Μεγαλώνοντας τη δεκαετία του ’90, ήμουν μα΄θητρια στο δημοτικό σχολείο που είχα μόνιμη θέση στο γραφείο της νοσοκόμας. Πάντα διαμαρτυρόμουν για ένα στομάχι ή πονοκέφαλο, αυτά τα συμπτώματα ήταν αποτέλεσμα του άγχους στις μικρές ηλικίες.

Και χωρίς να αρνηθεί η μαμά μου κάθε φορά που σήκωνε το τηλέφωνο ερχόταν και με πήγαινε σπίτι. Κατά βάθος το ήξερε τι θέλω, δεν μου αρνήθηκε ποτέ.

Ήταν κοντά μου σε κάθε κίνηση ακόμα και τα πρωινά που δεν είχα όρεξη για σχολείο και το “έπαιζα” άρρωστη το ήξερε αλλά ποτέ δεν μ είπε ετοιμάσου να πας σχολείο ξέρω ότι λες ψέματα, ήταν εκεί για μένα!

Ξενύχτησε αμέτρητα βράδια όταν ήμουν “πραγματικά” άρρωστη και μου άλλαζε κομπρέσες, θερμόμετρο και ότι άλλο χρειαζόμουν. με κρατούσε σφιχτά για να περάσω τις ατελείωτες ημικρανίες.

Και τώρα περισσότερο από ποτέ, καθώς ταξιδεύω στη μητρότητα και βρίσκω τον αληθινό εαυτό μου σε αυτό το στάδιο της ζωής, η σοφία και η γνώση της είναι τα μικρά tips που συχνά αναζητώ.

Η συμβουλή της ακούγεται βαθιά και δεν θεωρείται ποτέ δεδομένη. Ακόμη και όταν διαφωνούμε, παίρνω τη γνώμη της πιο σοβαρά από κάθε άλλη και την αναρωτιέμαι, βρίσκοντας διαφορετικές πλευρές σε θέματα που προηγουμένως δεν είχα ξαναδεί και πιο συχνά δεν συμφωνώ με αυτά που λέει.

Υπάρχει κάτι διαφορετικό για την αγάπη που προέρχεται από μια μητέρα, η οποία δεν απομακρύνεται από την αγάπη ενός πατέρα – είναι εντελώς διαφορετικές οντότητες. Η αγάπη μιας μητέρας είναι ένα εκατομμύριο κομμάτια ελπίδας και μνήμης, επιθυμιών και προσευχών, επιθυμιών και ονείρων για το παιδί της. Αν το παιδί είναι 3 ή 30 ετών, αυτά τα μικρά κομμάτια δεν θα φύγουν ποτέ . Απλώς χτίζουν το ένα το άλλο – σχηματίζουν, αναπτύσσονται και σφίγγουν έναν ήδη άθραυστο δεσμό μέχρι που μερικές φορές η μητέρα μπορεί να δει στο παιδί της είναι η ίδια.

Η μαμά μου με δίδαξε ολόκληρη τη ζωή μου πώς να είμαι η μητέρα που είμαι σήμερα. Παρακολουθώντας την ανιδιοτελή της και λαμβάνοντας όλη την αγάπη της κάθε μέρα της ζωής μου, με ώθησε στη μητέρα που έγινα και χθες στα 30 χρονών μου δίδαξε ένα άλλο σημαντικό μάθημα. Μου δίδαξε να σιγουρευτώ ότι τα παιδιά σας ξέρουν ότι πιστεύετε σε αυτά – και ότι πάντα έχετε. Όταν αποτυγχάνουν στο σχολείο, γλιστρούν στα κόμματα, πειραματίζονται με ναρκωτικά ή παραμένουν έγκυες στα 19, ποτέ δεν σταματούν να πιστεύουν στις δυνατότητές τους – οπότε κάποτε το παιδί μπορεί με υπερηφάνεια να πει «Η μητέρα μου πάντα ήξερε».