Θυμάμαι τη στιγμή που συνέβη. Ένιωσα σαν ένα χαστούκι στο πρόσωπο.
Έχασα τον εαυτό μου. Είμαι ένας θυμωμένος μπαμπάς , σκέφτηκα. Κάτι που δεν ήθελα ποτέ να είμαι, και έπρεπε να το διορθώσω γρήγορα.
Αυτό ήταν πριν από πέντε χρόνια. Από τότε δουλεύω πολύ σκληρά για να γίνω υπομονετικός και να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι καλός μπαμπάς. Ήταν ένα ταξίδι μάθησης, αυτο-πειραματισμού, δοκιμής, αποτυχίας και ανασκόπησης αργά τη νύχτα σε ένα ήσυχο σπίτι με μια οικογένεια.
Έχω μάθει για την ανάπτυξη των παιδιών, τι συμβαίνει στα μυαλά μας και τα σώματά μας όταν θυμώνουμε, πώς να δημιουργήσουμε το χώρο ανάμεσα στις συναισθηματικές αντιδράσεις και τις πράξεις πραγματικού κόσμου.
Θα μπορούσα και πιθανόν να γράψω ένα βιβλίο για αυτό. Έχω γράψει ένα blog, αλλά για τώρα, σε μερικές εκατοντάδες λέξεις, εδώ είναι μερικά από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω μάθει.
Τα παιδιά σας δεν σας διαλύουν σκόπιμα.Όταν θυμόμαστε, συμβαίνουν δύο πράγματα. Εστιάζουμε στον εαυτό μας και στη στιγμή – πώς μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε, πόσο προσπαθούμε.
Η σκανδάλη για τη δράση τους είναι είτε:
Κάτι φυσικό . Είναι κουρασμένοι, πεινασμένοι, διψασμένοι ή χρειάζονται ένα μπάνιο.
Κάτι συναισθηματικό . Προβλήματα φιλίας, ή δεν παίρνουν αρκετή προσοχή επειδή ένας αδελφός, μια εργασία ή κάτι άλλο, παίρνει περισσότερο προσοχή από αυτούς. Θυμηθείτε, είστε ένας από τους λίγους ανθρώπους που αγαπούν και εξαρτώνται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο.
Κάτι εξελικτικό . Αυξάνουν, η δουλειά τους είναι να μάθουν για τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος να το κάνετε σωστά είναι να δοκιμάσετε νέα πράγματα και να δείτε τι συμβαίνει. Ενώ η ακούσια συνέπεια της δράσης τους μπορεί να είναι η θυμωμένη αντίδρασή σας, δεν ήταν το κίνητρο.
Όταν θυμώνεις, είναι επώδυνο γι ‘αυτούς.
Συχνά, όταν θυμώνουμε, διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τους ανθρώπους γύρω μας. “Απλά δώσε μου λίγο χώρο”, ή “Δεν μπορώ να ασχοληθώ με σας τώρα”. Χρειαζόμαστε αυτόν τον χώρο για να επανέλθουμε στον έλεγχο, αλλά πρέπει να το δημιουργήσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε τα παιδιά μας να ξέρουν ότι θα επιστρέψουμε σε αυτά .
Τα παιδιά μας αγαπούν. Θέλουν να μας κάνουν ευτυχείς. Θέλουν την προσοχή και την αγάπη μας.
Χρειάζεται κάποια ωριμότητα να σκεφτείς την κατάσταση, να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη, να παραδεχτείς το ρόλο σου σε αυτό και να πεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να το κάνεις καλύτερα την επόμενη φορά. Είναι πολύ πιο εύκολο να δεχθείς την ιστορία ότι είσαι άτακτος άνθρωπος.
Όταν έμαθα αυτό ήταν ο αντίκτυπος της οργής μου, ένιωσα ντροπή, αλλά χρησιμοποίησα αυτό το συναίσθημα για να με βοηθήσω να αλλάξω.
Ακόμα θυμάμαι μερικές στιγμές που αισθανόμουν θυμωμένος και τους έλεγα θα μιλήσουμε αργότερα γι αυτό να ηρεμήσω πρώτα και έρχονται και μου ζητούσαν συγγνώμη, πόσο λάθος ήταν.
Όταν θέτουμε τις προσδοκίες μας πιο μπροστά από το τι μπορούν να αναπτύξουν τα παιδιά μας, δημιουργούμε ένα χάσμα που γεμίζει με την ανυπομονησία, την απογοήτευση, το θυμό, την ευθύνη και την ντροπή τους, επειδή δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας.
Η ανυπομονησία και ο θυμός σας είναι ευθύνη σας.Όταν το αποδεχτείτε και αρχίσετε να το διορθώσετε, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Δεν είναι περίπλοκο, δεν είναι τόσο δύσκολο. Όταν το κάνετε, δεν είναι μόνο η σχέση σας με τα παιδιά σας που βελτιώνεται. Αυτός ο αυτοέλεγχος, η ικανότητά σας να σκέφτεστε καθαρά και σε σχέση με τον εαυτό σας, βελτιώνεται επίσης.
Ίσως σας ενδιαφέρουν: