Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Βρες έναν άνθρωπο που να σε αγαπάει με τον τρόπο που θες να αγαπηθείς.
Χωρίς εκπτώσεις και διαπλάτυνση ορίων.
Που θα σέβεται τα βήματα που θα κάνεις προς τα πίσω και το χώρο που θα του αφήνεις για να υπάρχει.
Έναν άνθρωπο που θα είναι εκεί από επιλογή κι όχι από ανάγκη.
Κάποιον που θα μάθει τα θέλω σου και που θα διαβάσει τις επιθυμίες σου.
Βρες εκείνο τον άνθρωπο που όταν θα σε κοιτάει, θα χαμογελάς ασυναίσθητα και δεν θα έχεις κανένα λόγο να κατεβάζεις τα μάτια σου από τα μάτια του.
Βρες έναν άνθρωπο που θα σου χαρίζει το χάδι και δεν θα χρειαστεί ποτέ να το ζητιανέψεις.
Βρες εκείνον που ξημερώματα θα έρθει να σε πάρει και να φτάσετε στο “όπου” χωρίς λόγο, χωρίς προορισμό.
Βρες εκείνον που με τα μάτια θα έχετε πει τόσα που δεν θα χρειαστούν λέξεις.
Βρες εκείνον για τον οποίο θα θες να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Εκείνον που θα ξέρεις πως θα σε καταλάβει ακόμα και από τις ασυναρτησίες σου.
Εκείνον που θα νιώθεις τόσο ασφαλής που δεν θα προσπαθείς να κρατήσεις πισινές και στεγανά.
Δεν θα σου χρειάζονται.
Εκείνον που δεν θα νιώσεις ποτέ άβολα γύρω του.
Εκείνον που δεν θα κρύψεις ποτέ τα δάκρυά σου ούτε και το γέλιο σου.
Κι ας είναι εκείνος λόγος και για τα δυο. Και για τα δάκρυα και για το γέλιο σου.
Εκείνον που θα σταματάς στη μέση του χάους σου, στη μέση της μέρας σου, μόνο και μόνο για να του πεις ένα “γεια, σε σκέφτομαι”.
Βρες εκείνον που θα ξέρει τις σιωπές σου και τις λέξεις σου τόσο καλά που δεν θα παρεξηγήσει ποτέ, τίποτα από τα δυο.
Βρες εκείνον που θα είναι ο άνθρωπός σου.
Κι όταν τον βρεις… γίνε κι εσύ αυτός ο άνθρωπος για εκείνον.
Γιατί δεν αρκεί να τον βρεις.. πρέπει κι εσύ να είσαι αυτός ο άνθρωπος που ζητάει εκείνος.
ΥΓ. Γιατί τελικά οι καλύτερες συζητήσεις γίνονται ανύποπτα, κάποια ξημερώματα με κρασί και αλήθειες..