Περιεχόμενα
Η Νένα Χρονοπούλου μοιράζεται μια συγκινητική έκκληση σχετικά με την υγεία του γιου της και τα ειδικά σχολεία κατά τη διάρκεια της καραντίνας Η ηθοποιός Νένα Χρονοπούλου ανέβηκε στο Facebook για να εκφράσει την ανησυχία της για την απόφαση να παραμείνουν ανοιχτά τα ειδικά σχολεία εν μέσω μέτρων καραντίνας. Μοιραζόμενη την προσωπική της εμπειρία και τους φόβους της για την υγεία του γιου της, υποστήριξε με πάθος το διαχωρισμό της εκπαίδευσης από τη θεραπεία.
Η Νένα τόνισε την ανάγκη για προσβάσιμα θεραπευτικά κέντρα και προέτρεψε για αρμονία και κατανόηση στην υποστήριξη των παιδιών με αναπηρία. Το ειλικρινές μήνυμά της ζητάει να υπάρξει ισορροπία μεταξύ των εγκαταστάσεων υγείας και της εκπαίδευσης, εκτιμώντας παράλληλα το δικαίωμα κάθε ατόμου στη γνώση.
«Ατελείωτες προσευχές έξω από το δωμάτιο της αιωνιότητας για να ζήσει ο γιος μου»: Λέει η Νένα Χρονοπούλου.
Λέει η Νένα Χρονοπούλου: «Ατελείωτες προσευχές έξω από το δωμάτιο της αιωνιότητας για να ζήσει ο γιος μου»
Η Νένα Χρονοπούλου ανέβηκε πρόσφατα στον λογαριασμό της στο Facebook για να μιλήσει για την υγεία του γιου της και να εκφράσει τις απόψεις της σχετικά με την απόφαση να παραμείνουν ανοιχτά τα σχολεία ειδικής αγωγής κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
Στην εγκάρδια ανάρτησή της, η Νένα Χρονοπούλου ασχολήθηκε με τη συνεχιζόμενη συζήτηση γύρω από την επιλογή της κυβέρνησης να συνεχίσει τη λειτουργία των σχολείων ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης παρά την εφαρμογή των μέτρων καραντίνας.
Οι σκέψεις της Νένας Χρονοπούλου για τα ειδικά σχολεία.
Οι σκέψεις της Νένας Χρονοπούλου για τα ειδικά σχολεία
Ξεκίνησε μοιραζόμενη την προσωπική της εμπειρία, λέγοντας: «Δεν αντέχω να βλέπω τον Christo στην κατάσταση που απεικονίζεται στις φωτογραφίες. Δεν μπορώ να το διακινδυνεύσω για τίποτα.
Όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με αυτή την εικόνα του παιδιού μου, νιώθω δειλή, αδύναμη και συντετριμμένη. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες και μέρες προσευχόμενος έξω από μια μονάδα εντατικής θεραπείας, ελπίζοντας για την επιβίωσή του. Είχα αποφασίσει ότι αν δεν τα κατάφερνε, θα έφευγα μαζί του, κρατώντας τον στην τελευταία μου αγκαλιά.
Αλλά εκείνος αψήφησε τον θάνατο και έζησε, γλιτώνοντάς με από το να διαπράξω μια τόσο σοβαρή αμαρτία».
Λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα κατάσταση, η Νένα Χρονοπούλου αμφισβήτησε την ιδέα να υποβάλει τον γιο της σε πιθανούς κινδύνους για την υγεία του στο όνομα του «σχολείου» ως μια μορφή «θεραπείας».
Μοιράστηκε τον δισταγμό της, ρωτώντας: «Θα πρέπει να ρισκάρω να τον ξαναδώ σε αυτή την κατάσταση; Θα πρέπει να επιστρέψει στην απομόνωση, μόνος του; Αξίζει τον κίνδυνο να μην τα καταφέρει αυτή τη φορά; Δεν αντέχω ούτε να το σκέφτομαι. Απλά δεν μπορώ».
Αποκάλυψε ότι ο γιος της, Χρήστος, είχε σταματήσει να πηγαίνει στο σχολείο πριν από ενάμιση μήνα λόγω αυτών των ανησυχιών.
Η Νένα Χρονοπούλου αναγνώρισε ότι μπορεί να μην γίνει «πυρηνικός επιστήμονας» και ότι οι γνώσεις μπορούν να αποκτηθούν αργότερα, όταν δεν κινδυνεύει η ζωή του. Η καθημερινότητά του έχει παραμείνει σταθερή, συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης δασκάλου στο σπίτι, όπως είχε σε όλα τα χρόνια του. Επιπλέον, συνεχίζει τη γυμναστική του και τις επιτρεπόμενες βόλτες με το αυτοκίνητο.
Τονίζοντας την ανάγκη για προσβάσιμους κατ’ οίκον εκπαιδευτικούς, η Νένα Χρονοπούλου ζήτησε τον διορισμό εκπαιδευτικών από την πολιτεία, ειδικά σε περιπτώσεις όπου κινδυνεύει η ζωή των παιδιών.
Τόνισε τη σημασία του διαχωρισμού της εκπαίδευσης από τη θεραπεία και προέτρεψε σε συλλογική δράση για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Εκφράζοντας την άποψή της επί του θέματος, η Νένα Χρονοπούλου πρότεινε τη δημιουργία κρατικών θεραπευτικών κέντρων που θα παραμένουν ανοιχτά ανά πάσα στιγμή, τηρώντας τις απαραίτητες προδιαγραφές.
Κατά την άποψή της, αν υπήρχαν τέτοιες εγκαταστάσεις, δεν θα υπήρχε αντίρρηση να κλείσουν τα ειδικά σχολεία. Ωστόσο, αναγνώρισε την απιθανότητα αυτού του σεναρίου, επικρίνοντας την υποβάθμιση των σχολείων σε χώρους υγείας.
Συμπερασματικά, η Νένα Χρονοπούλου τάχθηκε υπέρ της υλοποίησης προσβάσιμων υγειονομικών μονάδων που λειτουργούν 365 ημέρες το χρόνο, 24 ώρες το 24ωρο, προωθώντας παράλληλα την αρμονία, την ειρήνη και την ηρεμία μεταξύ των ατόμων που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις. Επιβεβαίωσε το δικαίωμα στην εκπαίδευση για όλους, ανεξάρτητα από τις δυνατότητές τους.
Με αγάπη και εκτίμηση, ευχήθηκε σε όλους μια καλή μέρα, αναγνωρίζοντας το κοινό μονοπάτι της ζωής που όλοι διανύουμε.
