Περιεχόμενα
Η Μαλβίνα Καραλή, μια εξέχουσα προσωπικότητα που απεβίωσε πριν από 21 χρόνια, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη σήμερα. Με τις οξυδερκείς παρατηρήσεις της για τους μικροαστούς, έριξε φως στους κινδύνους που εγκυμονούν αυτά τα φαινομενικά ταπεινά άτομα.
Με το διαχρονικό κείμενό της, τα λόγια της Μαλβίνας αντηχούν περισσότερο από ποτέ, υπενθυμίζοντάς μας τον αντίκτυπο που άφησε πίσω της.
Η Μαλβίνα Καραλή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ: «Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, πράα ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».
Θυμόμαστε τη Μαλβίνα Καραλή
Η Μαλβίνα Καραλή, η οποία έφυγε από τη ζωή πριν από 21 χρόνια σε ηλικία 50 ετών, άφησε πίσω της ένα κενό που παραμένει δυσαναπλήρωτο. Η θέση της στις καρδιές μας θα είναι πάντα δική της, ένα αιώνιο κενό γεμάτο με το μεγαλείο που άφησε πίσω της.
Η σοφία της Μαλβίνας
Σε μια συγκινητική συνέντευξη, η Μαλβίνα Καραλή μοιράστηκε τις σκέψεις της για τους μικροαστούς, ένα θέμα που έχει ακόμα μεγαλύτερη απήχηση σήμερα. Τα λόγια της έχουν διαχρονική σημασία και συνεχίζουν να μας λείπουν.
Η φύση των μικροαστών
«Οι μικροαστοί, αυτά τα άτομα, δεν σκέφτονται ποτέ την αυτοκτονία, επειδή η ζωή τους ανήκει στον Θεό, αλλά δεν έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στην ύπαρξή τους.
Ξεχνούν βολικά ό,τι δεν τους ταιριάζει, αλλά όταν πρόκειται να οραματιστούν το μέλλον, αποτυγχάνουν να ζήσουν ένα ουσιαστικό παρόν.
Κατασκευάζουν μακροπρόθεσμα όνειρα που συχνά επισκιάζονται από τον θάνατο. Δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Αποκτούν περιουσία. Δεν αναζητούν το πάθος γιατί σπάνια βιώνουν την αγάπη και, όπως οι ανόητοι, δεν αισθάνονται ποτέ ανίσχυροι.
Φοβούνται τις δεσμεύσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετική γυναίκα μετά από χρόνια δυσαρέσκειας, μέχρι που εκείνη δεν ενδιαφέρεται πια γι’ αυτούς. Γεννούν παιδιά σε δυάδες, επειδή «ένα δεν είναι κανένα». Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια.
Και, φυσικά, λαχταρούν τις σεξουαλικές επαφές με τις γυναίκες, ζητώντας την ικανοποίησή τους: «Πώς με ερωτεύτηκες έτσι;» Δεν υπάρχουν αρκουδάκια στην αστική τάξη. Μόνο σκουπίδια.
Στο φαγητό τους, στις ιδέες τους, στον τρόπο ζωής τους και στις πράξεις τους. Γνωρίζω καλά την Αδελφότητα (…). Είναι πάντα σε εγρήγορση, αποφεύγοντας να πιαστούν. Αποφεύγουν, αγχώνονται, χρονοτριβούν, προσποιούνται, απαιτούν τα πάντα και δεν δίνουν τίποτα.
Το παίζουν δίκαιοι, αρνούνται τα τεστ πατρότητας για να αποφύγουν τις ευθύνες, ενώ ένας πειθήνιος και τίμιος επαρχιώτης δικηγόρος είναι έτοιμος να υπερασπιστεί τον φτωχό, άπορο φουκαρά.
Ο Littlefoot δεν επιθυμεί κανένα πρόβλημα. Γι’ αυτό δεν μπορεί ποτέ να γίνει επαναστάτης ή ήρωας. Το απεχθές του δεν έγκειται στη φιλοδοξία αλλά στη μετριότητά του.
Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως διπλωμάτη, ικανό στο να ξετυλίγει πολύπλοκα προβλήματα, αλλά στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνει είναι να μπλέκει τον εαυτό του και να οδηγεί τον κόσμο γύρω του στην τρέλα. Κανείς δεν αποτελεί μεγαλύτερη απειλή από αυτά τα φαινομενικά ακίνδυνα, πράα άτομα τους μικροαστούς».
