Περιεχόμενα
Ξαναζήστε τις αξέχαστες αναμνήσεις του συναρπαστικού πενθήμερου ταξιδιού μας γεμάτου φάρσες, γέλιο και περιπέτειες. Καθώς έχουν περάσει τα χρόνια, ο απόηχος του «Ε-Ε-Εκδρομή!» παραμένει ακόμα, θυμίζοντάς μας τις μαγικές στιγμές που μοιραστήκαμε.
Παρά το πέρασμα του χρόνου, οι σκηνές αυτές παραμένουν ζωντανές, σαν να συνέβησαν μόλις χθες. Ελάτε μαζί μας σε ένα νοσταλγικό ταξίδι καθώς αναπολούμε τους δεσμούς που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια εκείνης της αξιοσημείωτης σχολικής εκδρομής. Ας αναπολήσουμε τη διασκέδαση που περάσαμε και τις φιλίες που διαρκούν. Από την Κική Γιοβανοπούλου.
Το ταξίδι: Μια αξέχαστη περιπέτεια
Η πενθήμερη περιπέτεια… θυμάστε; Δεν ήταν μόνο η αναμονή για τους περιπάτους, ήταν η αναμονή για το ταξίδι! Το πιο συναρπαστικό ταξίδι που έγινε ποτέ! Μπορώ ακόμα να θυμηθώ εκείνες τις ημέρες, όταν πάνω από 60 έφηβοι, που ξεχείλιζαν από προσμονή, συγκεντρώνονταν με σακίδια και τσάντες, περιμένοντας με ανυπομονησία το λεωφορείο για το αεροδρόμιο.
Το κέφι μας ήταν ανεβασμένο καθώς κάναμε φάρσες, αστεία, χορούς και βόλτες. Οι αναμνήσεις από τα νεανικά μας πρόσωπα στο ταξίδι της επιστροφής είναι χαραγμένες στο μυαλό μου.
Ήμασταν κουρασμένοι αλλά και άυπνοι, αλλά οι καρδιές μας ήταν γεμάτες χαρά και ικανοποίηση. Είναι εκπληκτικό το πώς ορισμένες σκηνές παραμένουν ζωντανές, σαν να ήταν μόλις χθες.
Η μαγεία της «Ε-Ε-Ε-Εκδρομής!»
Ακόμα και μετά από αμέτρητα χρόνια (ή μάλλον αιώνες), ο απόηχος της κραυγής μας «Ε-Ε-Εκδρομή!» αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου.
Συνηθίζαμε να το φωνάζουμε μπροστά σε δασκάλους και καθηγητές, και παραδόξως, φαινόταν να δουλεύει σαν μαγεία! Ο διευθυντής το καταλάβαινε και μας ενημέρωνε για μια επερχόμενη «βόλτα». Εκ των υστέρων, υποψιάζομαι ότι ήταν ενορχηστρωμένο από τη σχολή, φυτεύοντας διακριτικά την ιδέα στο μυαλό μας. Η κότα ή το αυγό; Δεν έχει σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι θα πηγαίναμε εκδρομή! Χωρίς δισταγμό, ξεκινήσαμε το πολυαναμενόμενο πενθήμερο ταξίδι!.
1999: Η αξέχαστη χρονιά
1999. Ήταν μια χρονιά που αξίζει να θυμόμαστε. Μπορώ ακόμα να φανταστώ αυτούς τους 60 και πλέον εφήβους, που έβγαζαν φουσκάλες από ενθουσιασμό, να περιμένουν με ανυπομονησία το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο.
Παρά την πρωινή ώρα, οι φωνές και τα γέλια μας γέμιζαν τον αέρα. Οι αυστηροί καθηγητές προσπάθησαν να χαλιναγωγήσουν την πληθωρικότητά μας, φωνάζοντας επανειλημμένα «Ησυχία». Επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο, καταφέρνοντας να μετατρέψουμε μια μακρά πτήση σε μια σύντομη περιπέτεια.
Ο θαυμασμός για το υπέροχο ξενοδοχείο που μας περίμενε ήταν έκδηλος. Φάρσες, αστεία, χοροί και βόλτες γέμισαν τις μέρες μας. Στο ταξίδι της επιστροφής, είχαμε κουρασμένες αλλά ικανοποιημένες εκφράσεις. Αυτές οι σκηνές έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου, σαν να συνέβησαν μόλις χθες.
Φίλοι που χάθηκαν, αναμνήσεις που διατηρήθηκαν
Τα χρόνια έχουν περάσει και πολλοί από εκείνους με τους οποίους κάποτε μοιραζόμασταν δωμάτια και ορόφους δεν είναι πλέον μέρος της ζωής μας. Ο καθένας από εμάς πήρε διαφορετικούς δρόμους, και ακούσια, απομακρυνθήκαμε.
Ίσως να συναντάμε κάποιους παλιούς συμμαθητές μας στις επανενώσεις, ανταλλάσσοντας επίσημες ενημερώσεις. Ίσως δημιουργήσαμε νέες φιλίες, και οι «νέοι μας εαυτοί» δεν ταίριαζαν απόλυτα με εκείνους που μας συνόδευαν στα ξενύχτια και τα εφηβικά μας αστεία. Αλλά έχει πραγματικά σημασία;.
Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι ότι οι εμπειρίες που μοιραστήκαμε σε εκείνη την τελευταία σχολική εκδρομή εξακολουθούν να έχουν απήχηση μέσα μας.
Περιστασιακά, η ανάμνηση του τετράκλινου δωματίου μας στο Ηράκλειο της Κρήτης, έρχεται στο μυαλό μας, και πιάνουμε τους εαυτούς μας να χαμογελούν στην ανάμνηση των συλλογικών μας περιπετειών. Περάσαμε υπέροχα, θυμάστε;.
