Περιεχόμενα
Δείτε την εμπνευσμένη ιστορία της Δέσποινας Αχλαδιώτη, γνωστής και ως η κυρία της Ρω. Επί 34 (ή 40) χρόνια ύψωνε καθημερινά την ελληνική σημαία σε ένα μικρό βραχονησάκι, μια ανάσα από τις τουρκικές ακτές.
Παρά τις αντιξοότητες και τις κακουχίες που αντιμετώπισε, η αγάπη της Δέσποινας για την Ελλάδα δεν κλονίστηκε ποτέ. Μάθετε περισσότερα για τη ζωή και την κληρονομιά της σε αυτό το άρθρο.
Η κυρία του Ρόου: Πατριωτισμού
Η ιστορία της Δέσποινας Αχλαδιώτη, της κυρίας της Ρω, είναι μια ιστορία γενναιότητας, πατριωτισμού και αποφασιστικότητας.
Παρά το γεγονός ότι έμεινε μόνη της στο Καστελόριζο με την τυφλή μητέρα της το 1943, ύψωνε την ελληνική σημαία κάθε μέρα για 34 (κάποιοι λένε 40) χρόνια, μια ανάσα από τα τουρκικά παράλια.
Το ταξίδι της στη Roe
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη πήρε την απόφαση να ζήσει στη Ρόη με τον σύζυγό της το 1924, σε ηλικία 25 ετών. Εγκαταστάθηκαν σε μια μικρή βραχονησίδα που ήταν το σπίτι της, στην άκρη της πατρίδας που αγαπούσε.
Ελάχιστες οικογένειες ζούσαν τότε στη Ρω, καθώς ήταν ένα άγονο μέρος. Μαζί με λίγα ζώα για να καλύψουν τις ανάγκες τους, πήραν ό,τι υπάρχον είχαν και εγκαταστάθηκαν στη Ρω.
Σηκώνοντας τη σημαία
Η πρώτη φορά που η Δέσποινα Αχλαδιώτου ύψωσε τη σημαία ήταν το 1927, όταν ξύπνησε ένα πρωί και είδε την τουρκική σημαία να κυματίζει στην κορυφή του νησιού.
Πήγε στο σπίτι της, άνοιξε το μπαούλο, πήρε ένα λευκό σεντόνι και μια μπλε κουρτίνα και έραψε τη γαλανόλευκη σημαία. Αυτή και ο σύζυγός της κατέβασαν την τουρκική σημαία, βάζοντας στη θέση της τη νέα σημαία.
Η ζωή μετά την απώλεια του συζύγου της
Η Δέσποινα και ο Κώστας έμειναν στη Ρω, σχεδόν ολομόναχοι, μέχρι που ο Κώστας Αχλαδιώτης αρρώστησε σοβαρά το 1940. Λεθαργικός και εντελώς αδύναμος, χρειάστηκε να μεταφερθεί στο Καστελόριζο.
Έτσι η Δέσποινα άναψε φωτιά για να ειδοποιήσει τους ψαράδες στις βάρκες για βοήθεια, αλλά άργησαν πολύ να τη δουν. Τόσο η φωτιά όσο και η Δέσποινα. Ο σύζυγός της πέθανε καθ’ οδόν προς το νησί όπου οι γιατροί επρόκειτο να του σώσουν τη ζωή. Το 1943 επέστρεψε στη Ρω από το Καστελόριζο όπου έμεινε για λίγο, παίρνοντας μαζί της την τυφλή μητέρα της.
Η κληρονομιά της
Από τη Ro, προσέφερε τις υπηρεσίες της στους στρατιώτες του Ieros Lohos.
Παρά το γεγονός ότι το Καστελόριζο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943, δεν έφυγε ποτέ από το νησί, ακόμη και όταν αυτό σχεδόν ερημώθηκε από τους κατοίκους του, οι περισσότεροι από τους οποίους αναγκάστηκαν να εξοριστούν. Μετά τα γεγονότα του 1974, όταν οι Τούρκοι τοποθέτησαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησί της έγιναν παντού γνωστά.
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς.
Βραβεία και αναγνώριση
Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτική φάλαγγα και αντιπροσωπεία του ΓΕΣ στο Καστελόριζο, όπου στις 23 Νοεμβρίου 1975 της απονεμήθηκε το μετάλλιο της πολεμικής περιόδου 1941-1944 για την “εθνική προσφορά της”, όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών σε νοσοκομείο της Ρόδου στις 13 Μαΐου 1982. Η σορός της μεταφέρθηκε στη Ροή και θάφτηκε κάτω από τον ιστό όπου ύψωσε τη σημαία.
Τελικά λόγια
Το όνομα της Δέσποινας Αχλαδιώτη έγινε σύμβολο γενναιότητας και πατριωτισμού.
Ήταν μια γυναίκα με πρόσωπο ρυτιδιασμένο από τις αντιξοότητες, με σώμα ρυτιδιασμένο από την αλμύρα της θάλασσας και τις κακουχίες, αλλά με κρυστάλλινο βλέμμα, αγνή καρδιά, μια.
