Περιεχόμενα
Δείτε τα ειλικρινή λόγια ενός παιδιού που νοσταλγεί τη μητέρα του. Καθώς μεγαλώνουν, η ανάγκη για έναν γονιό γίνεται ακόμα πιο έντονη. Το χάσμα ηλικίας μοιάζει μικρότερο και η παρουσία κάποιου μεγαλύτερου φέρνει παρηγοριά.
Οι αναμνήσεις παραμένουν, οι στιγμές περνούν αργά και οι συζητήσεις συνεχίζονται, ακόμη και όταν απουσιάζει η μητέρα τους. Η ανάγκη να πουν «αχ, μητέρα» παραμένει, μια λέξη που δεν ανήκει πια. Τους λείπει πολύ, τη μιμούνται και κρατούν το αγαπημένο της πουκάμισο, εμποτισμένο με το άρωμά της. Η λαχτάρα επιμένει, αλλά δεν υπάρχει καμία χρέωση για το ότι την χρειάζονται.
Εύχονται να ήταν εδώ, υποσχόμενοι να μην την ξαναχρειαστούν ποτέ.
«Ω, μητέρα!»: Ένα συγκινητικό κείμενο
Είναι λανθασμένη αντίληψη να πιστεύουμε ότι τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους μόνο όταν είναι μικρά. Καθώς μεγαλώνουν, η ανάγκη για τους γονείς τους γίνεται ακόμη πιο βαθιά.
Ίσως επειδή το χάσμα των γενεών μοιάζει πιο στενό ή επειδή η παρουσία κάποιου μεγαλύτερου φέρνει παρηγοριά στη διαδικασία της ωρίμανσης.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, αλλά ορισμένες στιγμές εξακολουθούν να μοιάζουν σαν να έφυγες μόλις χθες. Μπορώ να θυμηθώ έντονα τα πακέτα τσιγάρων που κρατούσα, κρατώντας τα απασχολημένα.
Θυμάμαι να μουρμουρίζω καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, νιώθοντας εξαντλημένος και σφιγμένος, λαχταρώντας να περάσουν τα δευτερόλεπτα και να διαλυθούν στον ύπνο.
Ο χρόνος έχει την ειρωνεία να μεταμορφώνεται από αργός σε γρήγορος, όμως αυτές οι στιγμές έμοιαζαν να παραμένουν, προχωρώντας με αφόρητα αργό ρυθμό.
Εξακολουθώ να πιάνω τον εαυτό μου να σας μιλάει σε ανούσιες στιγμές, ακόμη και όταν περπατάω στο δρόμο, μοιάζοντας με εκείνους που επιδίδονται σε μονολόγους καθώς προσομοιάζουν διαλόγους.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρος αν μπορείτε να με ακούσετε, αλλά λαχταρώ αυτή τη δυνατότητα. Δεν ξέρω αν μπορείς να με δεις, να νιώσεις την παρουσία μου ή να αισθανθείς την ύπαρξή μου, όμως τα βιώνω και τα τρία.
Ίσως είναι η βαθιά ανάγκη που με οδηγεί, να ενδίδω στην ψευδαίσθηση ότι είσαι ακόμα κάπου κοντά.
Το παρατεταμένο «Ω, μητέρα!»
Ακόμα φωνάζω «Ω, μητέρα!» όπως ακριβώς έκανα τότε, όπως έκανα πάντα. Είναι ο τρόπος μου να διατηρήσω το δικαίωμα να προφέρω μια λέξη που δεν μου ανήκει πλέον.
Βρίσκω παρηγοριά όταν την ακούω από το δικό μου παιδί, που βιώνει τα ίδια συναισθήματα με εσάς, γεφυρώνοντας τη σύνδεση μεταξύ μητέρας και παιδιού. Ωστόσο, δεν είναι το ίδιο.
Μου λείπεις, μητέρα. Κάθε άσπρη τρίχα που κοσμεί το κεφάλι μου με φέρνει πιο κοντά σου, αλλά δεν προσφέρει αληθινή παρηγοριά. Αναπαράγω άθελά μου τα λόγια σου, τις χειρονομίες σου, τις αντιδράσεις σου, αφομοιώνοντάς τες στην ύπαρξή μου.
Φοράω το αγαπημένο σου πουκάμισο – αυτό που ξέρουμε και οι δύο. Ήταν κάποτε δικό μου, αλλά το βαρέθηκα και το έδωσα σε σένα, που το θαύμαζες. Τώρα, έχει επιστρέψει σε μένα, εμποτισμένο με το άρωμά σου που ούτε τα απορρυπαντικά ή τα μαλακτικά δεν μπορούν να σβήσουν.
Ακόμα και τα κουμπιά, στερεωμένα με τα δακτυλικά σου αποτυπώματα, παραμένουν ανέπαφα.
Δεν μπορώ να μείνω στο σπίτι σας. Μπαίνω, εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου και αναχωρώ γρήγορα. Δεν τολμώ να προσπαθήσω να φτιάξω μια σπανακόπιτα ή να φτιάξω στρουμφομπισκότα, ούτε μπορώ να βρω τη δύναμη να χορέψω βαλς γιατί εσύ χόρευες όπως κανένας άλλος.
Το κραγιόν σου Max Factor No. 74 δεν μου ταιριάζει.
Κι όμως, είμαι εδώ και νοσταλγώ την παρουσία σου περισσότερο από ποτέ, σαν να σε χρεώνω για την απουσία σου. Μακάρι να μπορούσα να σε χρεώσω για κάτι και ελπίζω να καταλάβεις.
Αλλά και αυτό, επίσης, είναι ένα ψέμα. Δεν μπορώ να σας χρεώσω για τίποτα. Απλά εύχομαι να ήσουν εδώ, μαμά. Μακάρι να ήσουν εδώ και να μη χρειαζόταν ποτέ να βασιστώ πάνω σου. Είναι μια υπόσχεση, μαμά!.
